Εθνική ντροπή

Πλαστική σημαία, εθνική ντροπή
μια σπουδαία μέρα, δε μοιάζει με γιορτή
κουρασμένη μνήμη, ψάχνει τη χαμένη διαδρομή
ζητώ νικοτίνη, να βρω μια αφορμή
να ζωγραφίσω τη γενιά μου πάνω στο χαρτί

Περνάει ο λαός της Ελλάδος εμπρός
μοιάζει μοναχός, του πλανήτη ο αφρός
του ‘ταξαν πολλά, μπήκε στη φωτιά
άρχισε με θυσία, έγινε ανοησία
αηδία στην πορεία, βρώμισε προδοσία

Ξυπόλητος στρατός, παρατημένος νηστικός
να πολεμά για μια πατρίδα,
που ‘χε ήδη χαθεί σε μια παρτίδα
Ανάτρεψε την ιστορία, τόσοι πεθάναν μες τα κρύα
κανείς δεν πήγε να τους ψάξει, να τους κλάψει
δεν είχαν πρόθεση να βάλουνε στην αταξία τάξη

Το είπαν Εθνική Αντίσταση, μα ήταν λαϊκή ανάσταση,
μια γνήσια επανάσταση, κι όχι παλιοκατάσταση
κι είχε ψυχή κι αερικό τον Άρη, τον οπλαρχηγό
του Θόδωρου το θετό γιο, το ξωτικό
που δεν έσκυψε κεφάλι, όταν προσκύνησαν όλοι οι άλλοι
και πέθανε σαν παλικάρι, όχι από γερμανού χέρι
αλλά σε θανατηφόρο αδελφικό καρτέρι

Έφυγε η κατοχή, ήρθαν οι σύμμαχοι οι καλοί
το παίξανε θεοί, μάγοι, ταχυδακτυλουργοί
μοιράσανε την τράπουλα, τάισαν τα κοτόπουλα
με μαθηματικά βγάλαν τα ποσοστά
με τη στατιστική χωρίσανε τη γη
δέκα τοις εκατό εσύ ή εγώ
φιλέτο η Ελλάδα στου Τσώρτσιλ τη φυλλάδα

Φύγαν οι Γερμανοί, μας βομβαρδίζαν οι Εγγλέζοι
κι η Ρώσικη αρκούδα βρήκε την ώρα να το παίζει Ντέιζη
το νέο οικόπεδο πάλι στο σφυρί, ντυμένοι όλοι στο χακί
με κυβερνήσεις μιλημένες, στ’ αφεντικά ξεπουλημένες
με ιδεολογίες καλοστημένες, εγωικά φτιαγμένες
σ’ ένα ηλίθιο εμφύλιο, μια αγελάδα στο θυσιαστήριο
χρίστηκε ο Γράμμος αδελφοκτόνων κοιμητήριο
για ποιον θεό στήθηκε το παράνομο μυστήριο
για ποιανού συμφέρον έγινε η χώρα κολαστήριο

Κι ενώ κλείνουμε ακόμα τις πληγές
η Έλλη Παππά πέθανε χθες
το ερώτημα παραμένει ζωντανό
Σε ποιον ανήκει το Γαλατικό Χωριό
για ποιον πεθάναν και τι προσμένουν οι νεκροί
για ποιον δουλεύουν κι υποφέρουν οι λίγοι ζωντανοί
σε ποιον ανήκει, τέλος πάντων, η Χαλκιδική
ποιος έκαψε την Αττική και βασικά γιατί
ποιος συντηρεί μια επαρχία ευρωπαϊκή
σε μια οικονομική σκλαβιά...

Βγες στην παρέλαση μπροστά
να σταματήσεις τη ντροπή, το βαρεμένο μαθητή
το φανταράκι λουφατζή με την παραλλαγή
το τσίρκο που ‘στησαν και το ‘πανε γιορτή
του γένους μας την παρακμή