Σαν παραμύθι

Από μικρός στα παραμύθια την πριγκίπισσα αγαπούσα
ένα πρίγκιπα λεβέντη να την πάρει καρτερούσα
να παντρευτούν να ευτυχήσουν μες τα πλούτη τους να ζήσουν
κι εμείς καλύτερα, μια ώρα αρχύτερα
έξω από δω, για τον τελευταίο ασπασμό

Γαλαζοαίματες γενιές φτιάχνουν τα παραμύθια μας
ποτίζουν τα μυαλά μας, βάζουν αέρα μες στα στήθια μας
κι εμείς καλοί υπήκοοι, χωρίς ντροπή,
φουσκώνουμε σαν γάλοι, μικροί μεγάλοι μες το χάλι
τι κι αν μας πιουν το αίμα, αν μας ξεκοκαλίσουν
τι κι αν ρουφήξουν το μεδούλι, παλάτι μεγαλύτερο να χτίσουν
εμείς τους αγαπάμε και στο γάμο τους θα πάμε
δεν θα φάμε ούτε θα πιούμε και βέβαια νηστικοί θα κοιμηθούμε
την παραμύθα θέλουμε να ζήσουμε κι ας ξεψυχήσουμε

Για τον Κώστα

Σε ποια στιγμή ταξίδευες - ποια νοσταλγία
ποια νύμφη σου 'πε ψέματα για εύκολη αθανασία
σε ποια στροφή είπες το ναι, ξεπέρασες το χρόνο
και γέμισε η θάλασσα απ' τον δικό σου πόνο

Τώρα τα μάρμαρα θαρρείς δεν σε σκεπάζουν
Σειρήνες από πέρα σε καλούν, δώρα σου τάζουν
Άστες να τάζουν. Μη σε τρομάζουν.

Μάταιο εκεί να ανακαλείς τις άδειες νύχτες
τότε που πλάνες σκέψεις ξόρκιζαν τις καληνύχτες
κάνε μια βόλτα στο κενό και μέσα ρίχτες
'τι τώρα πια στο αιώνιο φως κρυστάλλωσαν
του ρολογιού σου οι δείκτες

Είναι καιρός να κοιμηθείς, να ονειρευτείς
Τι βιάζεσαι; Στα ερωτήματα απάντηση θα βρεις,
έτσι ή αλλιώς
Τι ανησυχείς; τι χολοσκάς;
δεν έχει χρόνο εκεί να κυνηγάς

Κοίτα λοιπόν ν' αναπαυτείς,
από τους δαίμονες της νιότης σου ν' απεμπλακείς
βιάσου μονάχα σαν Τον δεις,
στα πόδια Του να πέσεις
να ταπεινωθείς,
το βάρος σου να αφήσεις να πέσει στο κενό
μα μην ξεχάσεις, κράτα για σένα λίγο ουρανό.

Τυχαίο;

Περαστικός σ' αυτή τη γη - τόσο λίγο
τυχαίο που άνοιξα πανιά να φύγω;

Πριν καν ξυπνήσω, πρέπει ν' αναχωρήσω,
να πουληθώ και να πουλήσω
φίλους κι εχθρούς, να σιχτιρίσω
θεούς και δαίμονες, ν' αναζητήσω
ξεκούραση και θάνατο για πάντα να μυρίσω

Πάνω στα δέντρα τα πιθήκια
είπαν σοφοί να γενούν και να φερθούν αντρίκια
Τώρα ανεβάσαμε όλοι τα μανίκια
σκλάβοι των ερπετών, με δεκανίκια
άλλοι κοιμούνται μες τα φύκια
άλλοι μετράν ανάποδα ραδίκια
κι άλλοι αναλογίζονται πώς φτάσαμε ως εδώ
- σε χρόνο αβέβαιο, σε τόπο βέβηλο -
της φθοράς ρυθμός μακρόσυρτος και βασανιστικός

Ένα συνδυασμό παπαγαλίζω
- τυχαίο; δεν γαβγίζω -
νούμερα βαλμένα σε σειρά
του διάολου μαγική ζαριά
Αριθμολόγε, τι έχεις να πεις;
στην τυχαιότητα δεν μπορείς να αρκεστείς
θα ερμηνεύσεις κι ας εκτεθείς
στην λογική σου θ' αναπαυτείς
στις μαύρες σκέψεις θα βυθιστείς
θα σε χλευάσουν και θα ντραπείς

Για τα πιθήκια έχει φεγγάρι
γιομάτο, όμορφο σαν παλικάρι
Τυχαίο που ανέβηκαν στα δέντρα πάλι;
Τυχαίο που ζήτησαν σε πιάτο το κεφάλι;
Τυχαίο που στήσανε σταυρό
και στείλαν τον Ιούδα να φιλήσει
για τη γενιά τους να καθαρίσει
ο άρχοντας των μυγών να υπερισχύσει