Αφασία

Έχω μια αδυναμία,
την κοιλιά μου να χορτάσω,
κι ας σκάσω
Έμαθα γεωμετρία,
την περιέργεια να δαμάσω,
κι ας σπάσω
Έκανα δύο θητείες,
μια στο στρατό μια στη ζωή,
για υποταγή
Κοίταξα να βρω,
το νόημα της συνουσίας με το Θεό,
τι στο καλό

Παρατηρητής απλός, καθώς πρέπει μανιακός
περαστικός, φιλοξενούμενος και ευνοούμενος
δεν βρήκε ο πλανήτης ένα μέρος να στεριώσω
γι αυτό κι εγώ θα τον προδώσω
τ’ άσχημα νέα θα διαδώσω, μην σώσω
και δώσω τη ζωή μου όσο κι όσο
δεν θα τα κακαρώσω, πριν να με καμαρώσω
πρωθυπουργό και αρχηγό
πρόεδρο και στρατηγό
επιτελάρχη, πλανητάρχη, κράχτη
μανούλα μου τον πήδησα το φράχτη

Άντε γιούρια,
να πάρουμε τ’ απέναντι γαϊδούρια
να κάνουμε το γύρω της πλατείας
δεν είναι δα κι η άλωση της Τροίας
πίσω από την συμβολική αυτή πράξη
θα στείλουμε ένα μήνυμα στην έννομη τάξη
θα σπάσουμε τις τζαμαρίες του ορθολογισμού
που λέει πως ανήκουμε σε μαντρί αλλουνού
άντε ντου,
γινήκαμε πολίτες πασπαρτού
όπου φυσάει ο άνεμος σηκώνουμε πανιά
κάνουμε το κομμάτι μας μέσα στη λησμονιά

Άντε γεια,
θα έχει αφασία κι αυτή η αποκριά
μασκαρά, φόρεσες το κοστούμι σου
και πας για τη δουλειά
τι καλά,
στη Σαντορίνη ξόδεψες από πέρσι τα λεφτά,
μια φορά
κι έναν καιρό σου είπανε πως θα περνάς χρυσά
το δυο χιλιάδες εννιά
μα τώρα που ‘φτασες ως εδώ
σου φέρνει για γκρεμός, αυτός ο κορεσμός
μακάρι να ‘ναι λέω αυτός, ο τελευταίος ασπασμός