Μνήμη θανάτου

Τη δωρεά σα χάσεις μην τρομάξεις,
η γνώση της απώλειας γίνεται όπλο μυστικό
στον πόλεμο που κήρυξες θα γίνει μακελειό
μα μη σκιαχτείς,
το σκιάχτρο της αλήθειας σου σαν δεις.
Το πρώην αυτονόητο μη ψάξεις, δε θα το βρεις,
μα μην αράξεις, της ύπαρξής το στίγμα έχεις να χαράξεις

Κράτα τον νου σου στον Άδη, κανένα χάδι, τύφλα σκοτάδι
όρκος σιωπής, όμως μην απελπίζεσαι
εκεί 'ναι το κλειδί, μη βαυκαλίζεσαι
όταν στην εγκατάλειψη χαθείς, κάθε τέλος γίνεται αιτία αρχής

Το δώρο παύει κάποτε να είναι Εμπειρία,
γίνεται το υπομόχλιο για ψυχοανταρσία
κι η απώλειά του ακριβό εισιτήριο για την ελευθερία

Επέστρεψε λοιπόν στην ασθενή σου φύση, παίξε στο φως,
μείνε γυμνός, της κοινωνίας ο σαλός,
κι άσε τον χρόνο να κυλήσει.

Στάθηκα λίγο απόμερα κι είδα στρατιές.