Άγρυπνος πάλι

Άγρυπνος πάλι, μ’ ένα μύθο στο κεφάλι
πάλι σκιά
βγαλμένος από γκραβούρα, χωμένος στη σκοτούρα
τόσο μακριά

Στου πέλαγους την ερημιά, αγκαλιά με τη φωτιά
πάω μπροστά
κι ακολουθεί λαός πολύς, απεγνωσμένος, επιρρεπής
στην μοναξιά

Βάζω στην άκρη τον ρομαντισμό μου
αποσύρομαι στο αποχωρητήριο μου
να βγάλω τα εσώψυχά μου
να φάω κομμάτι απ’ τ’ όνειρά μου
να κατουρήσω τη σκιά μου
αριστερά μου και δεξιά μου
και σαν τραβήξω το καζανάκι
θα βγει ο Γκοτζίλα να κάνει πάρτι

Δικέ μου, ταπεινέ εαυτέ μου
βραδινέ και πρωινέ μου, κουραμπιέ μου
για πε’ μου
τι λέει απόψε το τεφτέρι
ποιος σου χρωστάει κι έχει να φάει
σε βρήκε ξύπνιο το μεσημέρι
φυλάς καρτέρι,
με το ‘να χέρι θα παριστάνεις τον τιμονιέρη
με τ’ άλλο χέρι θα κατεβάζεις τον κουλοχέρη