Ουδέν νεώτερον

Τριγυρνάς σε μια πόλη παρατημένη στην τύχη της
στην επίθεση που δέχτηκε δεν αντέξαν τα τείχη της
μένουν εκεί στοιχειωμένα κουφάρια ενός άλλου καιρού
κάστρα βεβηλωμένα, του αέρα φαντάσματα, στοιχειά του νερού

Ξέρεις η πεταλούδα πάει στο λουλούδι κι αγνοεί την κοπριά
πρέπει να βλέπεις γύρω το ωραίο και να προσπερνάς τα στραβά
αποφάσισε λοιπόν
θα ζήσεις πίσω από τα κάγκελα, τόσο καλά
θα βλέπεις μόνο τηλεόραση, εκεί είναι όλα λαμπερά
αν θες πάλι να ‘σαι ξεχωριστός,
πρέπει να υποστείς την απομόνωση, την αποχή από τα κοινά
να πας να ζήσεις στα βουνά, παρέα με της γης τα ερπετά

Και ξαφνικά σιγή, το χέρι αρνείται να υπακούσει την διαταγή
άλλος θα το ‘λεγε ντροπή, εγώ το είπα εκ των έσω ανατροπή
το πνεύμα δεν έχει άλλο τρόπο να αμυνθεί
δε βρίσκει καμιά ρίμα ν’ απολογηθεί και πάνω της να κρεμαστεί

Απ’ έξω τα κοράκια περιμένουν, να ξεκινήσει η γιορτή
οσμίζονται την σήψη, ξέρουν η υπομονή θα ανταμειφθεί
ζούνε τη ζωούλα τους χωρίς αναστολές
ότι φάνε, ότι πιούνε κι ότι αντέξει ο καναπές

Μάταιο να γράφεις ποιήματα,
μας βομβαρδίζουν ες-εμ-ες μηνύματα
όλοι κυνηγούν σαν παλαβοί τα χρήματα
- πάμε μια βόλτα ως τα μνήματα; -
δαίμονες αλυχτούν μα δεν μπορούν έξω να βγουν
έρχονται στα όνειρα σου και τον τρόμο μαρτυρούν

Δι στέιτζ ιζ γιoρς

Θα το φωνάξω, κι ας με πουν αιρετικό,
τιμή μου,
στην εποχή των ηλιθίων, είναι σαν να σε λεν σοφό
αυτή η χώρα θα ‘πρεπε να ντυθεί ερπετό
την καταράστηκε ο Θεός να σέρνεται σα φίδι κολοβό

Θα πάμε και στο μουντιάλ! Τι; έβαλε γκολ η εθνική;
Άντε λοιπόν! Όλοι στην Αφρική, μα μείνετε για πάντα εκεί
Να ‘ρθουν εδώ οι Αφρικανοί, μια δίκαιη ανταλλαγή

Τώρα τι το ‘θελες αυτό; Δημιουργείς αρνητικότητα
που παρασύρει την εθνική ενότητα στην μετριότητα
ότι με αίμα πέτυχε το εξ-φάτο, θα πάει στον πάτο
κι ότι με ιδρώτα έχτισε ο γούρι-γκέλα, θα μοιάζει τρέλα
Εδώ μιλάμε γι έναν αγώνα με το ρολόι
κι εσύ καημένε πήρες καινούριο κομπολόι
κι έπιασες το μοιρολόι;
εδώ μιλάμε γι ένα ακόμη, ραντεβού με τον Αντώνη
εδώ μιλάμε για ιστορία και το ‘ριξες στην υστερία;

Σώπα όπου να ‘ναι, θα βγει η χώρα από την μπόρα
με τα τραγούδια θα παν τα ξόρκια σε άλλη Ντόρα
με το νταούλι και με το ζουρνά θα φάμε τώρα
το φαγητό μας, προκάτ πατάτες βάλαμε στο άντερό μας

Ζορζ, δι στέιτζ ιζ γιoρς
Κάνε το πείραμα, εμπρός πιάσε σήματα μορς
ενώ ο λαός κάνει θυσία, πάνω σε Σόνι τετραχρωμία
Χι τραγουδιστή κουνήσου λίγο στη σκηνή
το σόου πρέπει να συνεχιστεί

Γλυκιά ζωή φθοράς

Κοιμάσαι, ξημερώνει κι είσαι ακόμα εδώ
για πόσο ακόμα η ψυχή θα ζει το χωρισμό
το λες κι όμως δεν το πιστεύεις – η ζωή είναι γλυκιά
γεμάτη αυταπάτες, αγκαλιές και παιδικά φιλιά

Κι έπειτα αρχίζει ο χρόνος παράλογα να καλπάζει
νυχτώνει πριν προφτάσεις, λες κι από κάπου αδειάζει
και χάνεται η ζωή, δεν είσαι πια παιδί
ούτε εδώ μπορείς να μείνεις, θα ‘θελες να προτείνεις
μια στάση γι ανεφοδιασμό, μα πού γιορτή μέσα στον χαμό

Ζωή φθοράς, τα όνειρα γίναν βραχνάς
δεν θα τον βρεις το θησαυρό,
και είναι πια το μυστικό κοινό
πόσο ν’ αντέξει μια ψυχή πριν εκραγεί
πόσο να ξοδευτεί πριν στο σκοτάδι σκορπιστεί
τόσο κοντά στο θάνατο το σώμα σου
τόσο μακριά η ενθύμηση του τέλους
απ’ τ’ απασχολημένο πτώμα σου

Καθημερνά, με μια γραβάτα γύρω απ’ το λαιμό,
σε πνίγει κι όμως χορεύεις στο ρυθμό
κι αυτό, δεν είναι δα το απολύτως φυσιολογικό
το τέλος πλησιάζει, αύριο θα ‘ναι εδώ
μα εσύ ξεχάστηκες στον παλαβό της κόλασης χορό
Μην αιφνιδιαστείς σαν σε βρει το μοιραίο
απροετοίμαστος θα φύγεις στο τυχαίο

Όλα περνούν και σβήνουν στο φινάλε, ποιητή παπαγάλε
όλα διαρκούν όσο μια βροχής στάλα, τα τρανά και τα μεγάλα
μπροστά στην αιωνιότητα μοιάζουν μικρά και τιποτένια
θα καούν όπως μια μπάλα αχυρένια
- μη μου χαλάς τη ζαχαρένια -
θυμήσου να δηλώσεις σχιζοφρένια

Ανταλλαγή

Στην κατηφόρα αλαφιασμένος
τρέχει ο Φιλόθεος βαθιά ταραγμένος
κρατά το ράσο του για να μην πέσει,
θέλει να φτάσει πριν ο ήλιος φέξει
Νοιώθει πως η άνοιξη τέλειωσε γι αυτόν,
ζήλεψε τη Θεία Δόξα, μα κόλλησε στο παρελθόν
Άφησε τον κόσμο για να ζήσει τη σιωπή
έκλαιγε μερόνυχτα για να σβήσει τη ντροπή

Την ανηφόρα κοιτάει για μια στιγμή
μέσα από τα μυωπικά γυαλιά και κάνει την ευχή
είναι για τον Θεόφιλο αυτή μια νέα αρχή
αργά κι αποφασιστικά κάνει ένα βήμα μπρος στη ζωή
Δεν έτυχε, δεν ήρθε εδώ για να ξεκουραστεί
πέρασε μέσα απ’ τη φωτιά μέχρι ν’ αλλοιωθεί
Ζήτησε δύναμη και πήρε, ν’ αντέξει τον καιρό
ήξερε πως η διαδρομή περνάει απ’ το κενό

Κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό πορεύτηκαν κι οι δυο
οι δρόμοι τους ταυτίστηκαν μόνο για ένα λεπτό
το βλέμμα διασταυρώθηκε αντάλλαξαν ζωές
ο ένας στον άλλο πρόδωσε τις σκέψεις τις κρυφές
Το Πνεύμα συντονίστηκε, λες, θαυματουργικά
οι δαίμονες ταράχτηκαν που ‘σπάσαν τα κλειδιά
ξάφνου έξω πετάχτηκαν και βγήκανε μαχαίρια
οι αγγέλοι αντιτάχτηκαν και πιάστηκαν στα χέρια

Στη μέση εκεί του χαλασμού, σε ρήγμα ενός λεπτού
Θεόφιλος και Φιλόθεος πήραν της μάχης το όφελος
καθάρισαν τα αίματα, ηρέμησαν τα πνεύματα
πληρώσανε το τίμημα για το νέο ξεκίνημα
αλλάξανε το προσωπείο και γεύτηκαν το μεγαλείο

Εμβολιασμός ψυχών

Ήρθε, έφτασε ο καιρός να εμβολιασθεί ο λαός
ευτυχώς ή δυστυχώς, πρόχειρα ή επιμελώς
μέσα σου θέλει να μπει, να δώσει θάνατο ή ζωή
να εισβάλει, να σε κάψει, την εικόνα σου να αλλάξει

Μυστικά ή φανερά, κάνει τη δουλειά της η μαγιά
πίσω από πέπλο διαφανές, επιμορφώνονται οι ψυχές
διαβρώνεται η αλήθεια, γίνεται η ψευτιά συνήθεια
αλλοιώνεται η φύση, ποιον θα κληθεί να υπηρετήσει;

Σε ποιον αφέντη θα πιστέψει ο λαός;
Ήρθε η ώρα να απολογηθεί ο κάθε γνωστικός
για την αγάπη ή για το φθόνο να ντυθεί σαλός

Από τη μια μεριά, της νέας γρίπης ο ιός
φορέας μιας κουλτούρας φόβου, βασιλιάς τρανός
εγκλωβισμένος σε μπουκαλάκι, χρυσό χαπάκι
δήθεν απενεργοποιημένος, τηλε-πολυδιαφημισμένος
το μυστικό επτασφραγισμένο, σε περιβάλλον αποστειρωμένο

Από την άλλη, ο μονάκριβος Υιός, ένας αμνός
άρτος τεμαχισμένος, στο κρασί πνιγμένος
από κοινό ποτήρι, ελεύθερα και δωρεάν δοσμένος
έρχεται σαν μαχαίρι από πρωτόγονη φωτιά,
που φτάνει με ακρίβεια μέχρι την απείθαρχη καρδιά

Φωνάζει ο τρελός
Εμβολιασθείτε για να σωθείτε
Διαλέξτε από ποιο κοκτέιλ θα κεραστείτε
Παραδοθείτε στ’ αφεντικό που κυβερνάει το δικό σας το μυαλό
Αποδεχθείτε την ουσία που θ’ αλλοιώσει της ψυχής σας την ουσία

Κακές παρέες

Τόσα λαμπρά, τόσο πολλά, τόσο τρελά εξωτικά
γίναν θαμπά, μείναν λειψά, τόσο καθημερνά
Έγινε πολυτέλεια κι αυτή η φασολάδα
να σκέφτεσαι από βραδύς την αυριανή μπουγάδα

Αλίμονο, τα νιάτα σου τα άφησες από ‘ξω
ήθελες να ‘σαι κυνηγός, μα αστόχησε το τόξο
αλίμονο, τα σίδερα είναι για παλικάρια
ήσουνα ένας απ’ αυτούς, μα ατύχησες στα ζάρια

Ποιος το κακομελέτησε και ζούμε στο Ελλάντα
που η ζωή είναι εύκολη, κει γύρω στα τριάντα
μα ούτε κατά διάνοια σαν πιάσεις τα σαράντα
Ξεκινάς με οράματα, μπλέκεσαι στις ανάγκες
αφήνεις τα σπουδάγματα, ζεις μέσα σε παράγκες
γλύφεις λίγο τα τραύματα κι αφήνεσαι στους μάγκες

Αυτό ήτανε λοιπόν, εγκλωβιστήκαμε στο παρελθόν
βάλαμε στο παρόν μια επιγραφή «απόν»
κι αν θες το μέλλον, μάλλον θα το βρεις με άλλον
στη χώρα των πρασινό και γαλαζό παπαγάλων

Και πάνω που τη βρίσκαμε με περικεφαλαίες
ήρθε το πυροβολικό, χάλασαν κι οι κεραίες
την πέσαμε στις γκόμενες, μα αυτές ήταν μοιραίες
μας έδωσαν τα κάλλη τους και έφυγαν ακμαίες
κοίτα, δεν φταίξαμε εμείς μόνο οι κακές παρέες

Λευκή σημαία

Πιστεύω και δεν ερευνώ
την άκρη της κλωστής απλά κοιτώ
δεν την τραβώ
την άλλη άκρη δεν αναζητώ
ίσως με πεις δειλό, ίσως σοφό

Αλήθεια είναι πως κατάλαβα κάτι απλό
δεν έχει σημασία τι θα βρεις,
στη ζωή σημασία έχει μόνο ότι ζεις
ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό
τώρα είσαι εδώ, μάταιο να ξορκίζεις το κακό
μάταιο να κοιτάζεις το κενό στον ουρανό
μάταιο να χαζεύεις τον γκρεμό

Όσο και να προσπαθήσεις
τα νήματα δεν θα κινήσεις
θα κουραστείς και θα τα φτύσεις
θα τσατιστείς κι ίσως λυγίσεις
κι άμα πιαστείς άντε να ξεκολλήσεις
Ακούς ειδήσεις για να ξυπνήσεις;
Μάταιο να ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα
κι αλήθειες σε περσόνες και παράθυρα

Μπορεί να κάνεις πράματα σπουδαία
αλλά στην τελική αλλού είναι τα ωραία
μες το μυαλό σου σήκωσε λευκή σημαία
όσο το βρίσκεις θα σε πληγώνει
μια θα το κόβεις, επτά φορές θα φυτρώνει

Ρωτάς αν έχουμε τίποτα κοινό
κι εγώ ρωτώ αν νοιώθεις το απόλυτο κενό
Αντικριστά το άσπρο με το μαύρο
σκαρώνουν αυταπάτες με το άδειο

Κυκλικός χορός

Η μέρα διαδέχεται τη νύχτα
ο ήλιος τρέχει το φεγγάρι κυνηγά
πώς να κρατήσεις το χειμώνα με τα νύχια
όταν η άνοιξη απ’ το φράχτη ξεπηδά

Η νύχτα πάλι θα ‘ρθει, είναι θέμα χρόνου
μαύρο πέπλο θα σκεπάσει τον ουρανό
μετά το καλοκαίρι οι βροχές του φθινοπώρου
θα ‘ρχίσουν πάλι τον τυφλό χορό

Τους κύκλους δεν μπορείς να αγνοήσεις
είναι η ίδια σου η ζωή
την πλάτη στο ρολόι αν γυρίσεις
μπροστά θα το βρεις στην επόμενη στροφή

Μικροχαρές πατάνε πάνω σε κατάρες
χαμόγελα ξυπνούν σε πρόσωπα θαμπά
μα πάλι στη γωνία περιμένουν άλλες στενοχώριες
τα δάκρυα ξεπλένουν γρήγορα τη χαρά

Το κλάμα ενός μωρού γεννάει ελπίδες
τα τίναξε ο παππούς κι ας ήτανε αητός
ο άνεμος φύσηξε μακριά τις καταιγίδες
τ’ αρπακτικά προσμένουν να σκάσει μύτη ο λαγός

Πόσο βαθιά να φτάσει το μαχαίρι
πόσο ψηλά ν’ ανέβει ο χαρταετός
νεκρός κοιμάσαι μέρα μεσημέρι
προχθές δεν ήταν που ντύθηκες γαμπρός;

Μια υπέροχη νύχτα

Κοίτα τ’ αστέρια, βαθιά στ’ ουρανού τον ωκεανό,
φέγγουν για όλους από ‘να κόσμο μακρινό
λεν παραμύθια στα μικρά παιδιά
στέλνουν μηνύματα που διαβάζει μόνο η καρδιά
του έρωτα σκιρτήματα ριγμένα σε πλανεύτρα αγκαλιά

Αμαρτωλή, δωσ’ μου αν θες ένα γλυκό φιλί
στο σεληνόφως ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή
βύθισε την αναπνοή σου κι αν θες αποκοιμήσου ως την αυγή
Να ‘ρθει η καλή νεράιδα στ’ όνειρό σου, το ξωτικό σου
να δοκιμάσεις μες το φως τ’ όμορφο νυφικό σου
να τρέξεις σε ολάνθιστα λιβάδια, ευτυχισμένη μέρα
δες, στην παλάμη σου κρατάς της υπόσχεσης την βέρα

Βάλε στεφάνι στα μαλλιά και βγες να συναντήσεις τον καλό σου
τον φύλακα άγγελό σου, τ’ άλλο μισό σου,
τον σύντροφό σου, τ’ αιώνιο είδωλό σου
αυτόν που θα πεθάνει στο πλευρό σου,
για το καλό σου, θα ‘ρθει απ’ την κόλαση
να πάρει εκδίκηση για λογαριασμό σου

Απόψε θέλησα να πω γλυκά λογάκια
για να δακρύσουν τα κοριτσάκια
και ταίριαξα να στάζουν μέλι τα στιχάκια
να νοιώσουν άβολα τα πιο σκληρά αντράκια

Μα παρεξήγησες τα λόγια δεν μας σώζουν
Πίσω από τις λέξεις, πόσο να κρύβεσαι θ’ αντέξεις
Για τη ζωή αν την αλήθεια θες να μάθεις, πρέπει να πάθεις
Υπάρχουν πράματα που έχουν υπερτιμηθεί,
όπως ο έρωτας που ‘ναι απλά μια φυσική ορμή
και εξυπηρετεί μέσα στο σχέδιο του Θεού, μια στάση σύντομη
Ούτε πουλάκια, ούτε καδράκια, ούτε λουλούδια στα βαζάκια
Στο βάθος βρίσκεται η ζωή, σ’ αναμονή…

The Matrix has us

Είμαστε όλοι εμείς του Μάτριξ οι υποτελείς
ευσεβείς και ασεβείς, δουλοπρεπείς
σακάτηδες κι αρτιμελείς
όλοι γρανάζια της μηχανής
συντονισμένοι στο τικ τακ της υποταγής

Βγες απ’ το πρόγραμμα να δεις
την αντοχή σου να τελειώνει, σου λέω, μην μπεις
στον πειρασμό ν’ αντισταθείς
μην πράξεις ότι θα ‘κανε ο κάθε αδαής
θα καείς, στην απομόνωση της διαφοράς αν αφεθείς

Γίνε κι εσύ ένας ακόμα υποκριτής
μηχανικός, γιατρός, ταξιτζής ή νταβατζής
για να ‘σαι ασφαλής, σου λέω, μην πεις
«ας δοκιμάσω, θα το δαμάσω εγώ, θα δεις!»
Μην είσαι αφελής, θες να χαθείς;

Η μάνα σου φωνάζει, μπες στο δημόσιο νωρίς
και θα με θυμηθείς, λόγω τιμής
ψήφισε ότι θέλεις, γίνε αν θες κομμουνιστής
μα άκου, κοίτα κάπου να βολευτείς
να προκόψεις, να ‘χεις κεραμίδι να χωθείς

Το σύστημα είμαστε όλοι εμείς,
όλοι το υπηρετούμε και κανείς δεν είναι χωρίς
ευθύνη, στρατιωτάκια σε μια σκακιέρα της ζωής
να προστατεύουμε το βασιλιά, μαύρα ή λευκά
να συντηρούμε το παιχνίδι κοντολογίς