Τέλος Αυγούστου

Τέλος καλοκαιριού
κι εγώ ‘μαι αλλού
τέλος μιας εποχής
κι αρχή μιας άλλης πονηρής

Τέλος κι έχω φτερά
σπασμένα, μα άνοιξα πανιά
για κει που λίγοι θε’ να παν
μιας και δεν έχει πολλά να φαν

Τέλος, πατάω εδώ γερά
σε αλόγου στάση σταθερά
θα το παλέψω όπως μπορώ,
θ’ ανέβω πάνω στο βουνό
κι από κει ως τον ουρανό
να δω την φάση αφ’ υψηλού
να μπω το πλάνο του Θεού

Απολογία

Μες το τετράδιο των σκέψεων
κρίθηκα ένοχος καλών προθέσεων
ανέβασα τον πήχη, είπα αλήθειες
κατέγραψα τον πόνο σε συνέχειες

Ε, λοιπόν κόσμε έχεις δίκαιο
δεν ήρθαν όλοι εδώ να βρούνε δίκαιο
κάποιοι ήρθαν απλά για να περάσουν
να πιούνε το φαρμάκι και να σκάσουν

Της θλίψης το νερό δεν θα το πιω
της στενοχώριας τ’ αναφιλητό να δω
κίτρινα δάκρυα πέσανε στη γη
και πότισαν το κόκκινο χαλί

Έν’ έμαθα απ’ τη ζωή, να βρεις το ρεύμα
στην κόντρα έχει ζόρι, δεν κάνω πνεύμα
μια συμβουλή από τους πεθαμένους
που ‘χαν την έμπνευση
να παίξουν τους χαροκαμένους

Δυο μέτρα δυο σταθμά

Απόψε η μοίρα με ‘λουσε
με δυόσμο και κανέλα
δεν ειν’ αργά για έρωτες
αρκεί να βρέξει όπως χθες
κόψε αν θες τις αγκαλιές
στρώσε κρινάκια και έλα

Μύρισε γύρω η γειτονιά
μια μάνα κάπου αγροικά
δεν θέλει ίσως ο Θεός
να γίνει και ξεσηκωμός
και η φωνή διαταγή
το όχι δεν σηκώνει
από γενιά σ’ άλλη γενιά
ό,τι αγαπά πληγώνει

Πάρε δυο μέτρα δυο σταθμά
και στείλε τους αγγέλους
να ρίξουν μέσα στη φωτιά
ότι δεν έκαψε η σιωπή
ότι ζητά δικαίωση
κι ας γίνει η αρχή του τέλους

Όλα στα κάρβουνα

Βγαλμένος μέσα απ’ την φωτιά
τον καπνό και το κυνηγητό
μεθυσμένος πάλι, αλλά και
στεφανωμένος Διόνυσε
λησμόνησες τους τραγοπόδαρους
που πισώπλατα σε χτύπησαν και
μοιράστηκαν το κορμί σου
μέσα από τις στάχτες της ντροπής

Ο φίλος σου ο πρωτομάρτυρας
δεν άντεξε στο λιθοβολισμό
της ηλιθιότητας των μαζών
κι ο γείτονας Μαραθώνας
τον δικό του μαραθώνα έτρεξε
για να φτάσει – εν τέλει – στην Πεντέλη
για ένα κλαδί αγριελιάς
για ένα γ@μώτο ελληνοπρεπές
βουτηγμένο στο αναφιλητό

Ο άγγελος του θανάτου φύσηξε
κι όλοι συμφώνησαν
- κοιτώντας τον Ουρανό –
ότι τα μποφόρ ήταν πολλά Άρη
(πάνω στο συλλογισμό
στα σπλάχνα τους
μια τζούρα φραπέ έστειλαν)

Λωτ που πας; Το σκας;
Στη φωτιά και στο θειάφι
το σπίτι σου παραδόθηκε
Την αμαρτία μόνο
μαζί σου κουβάλησες
καλά κρυμμένη
στο σπέρμα σου.

Μπούχτησα

Πόσες φορές θε’ να στο πω
δεν ξέρω αν αντέξω
να ζω εγώ στο όνειρο
και συ να ‘σαι απ’ έξω

Σε άλλες πλάνες αγκαλιές
ήρθε ο καιρός να μπλέξω
μα έχω και συνείδηση
που δεν πουλά μια κι έξω

Κάθε αυγή μια προσευχή
πλανιέται στον αέρα
(ένας λαός, μια άνοιξη)
δώσ’ μου φτερά να βγω ψηλά
να πάμε παραπέρα

Ελλάς γελάς, μας ξεγελάς
φοράς φουστάνι με άχαρα στρας
κι άμα δε σπάσει ο τσαμπουκάς
δεν θα φανεί η αλήθεια που ζητάς

Όλα καινά

Ο ήλιος μας παραπλανεί
με τις στροφές της μας μπερδεύει η γη
ο χρόνος είναι μονάχα μια στιγμή
κι είναι χρόνος ολάκερος κάθε στιγμή

Το ‘πε κι ο Κύριος αλλά
ποιος έχει ευαίσθητα αυτιά
ν’ ακούσει μες την λησμονιά

Και να! Με μιας όλα καινά!
με μια θυσία που ‘μοιαζε απλά
να ‘ναι κοινότυπη αλλά
άλλαξε ξαφνικά η τροχιά
το σύμπαν γίνηκε παιδί
δέχτηκε την ανατροπή

Η γειτονιά μου

Ο παλιατζής είναι κοντά σας
είναι στη γειτονιά σας

Μια μάνα στο μυαλό της
τα βάσανα της κόρης της στριφογυρίζει
λες και θα πάρει παράταση
χρόνια λες και της περισσεύουν

Ένας πατέρας τους φόβους του
συντηρεί κι επεξεργάζεται
στην επόμενη γενιά διστάζει
να δώσει τη σκυτάλη, να λευτερωθεί

Ένας άντρας δικαίωση για τα λάθη του
ψάχνει, την κλεψύδρα βλέπει ν’ αδειάζει
κενά μνήμης και φθορά παρατηρεί
της ιστορίας το σεντούκι ανοίγει
στο κενό ν’ ακροβατήσει

Μια σύζυγος πίσω από εσφαλμένες
αντιλήψεις ταμπουρώνεται
της μάνας της τα τραύματα χαϊδεύοντας
κι εκείνη να πονέσει αναζητεί

Ένας γιος πρωτότοκος πριν γεννηθεί
καλά καλά στις πλάτες τα βάρη σήκωσε
θεούς και δαίμονες δεν γνώριζε
όταν τον στείλαν να τους πολεμήσει

Μια κόρη που νεράιδες κι άγγελοι
να την πλανέψουν βάλθηκαν
σιγά σιγά τα κάστρα της κάνει
διαστημόπλοια, κι αργότερα ποιος ξέρει
για έρωτες μαγικούς θα σαλπάρει

Ο Βενιαμίν τη σιωπή των λέξεων διάλεξε
για να κάνει την παρουσία του αισθητή
ότι κάτι σπάνιο είναι, να προαναγγείλει
με άγνωστους φόβους τις καρδιές να κερδίσει

Πόσο μικρά των άλλων
τα προβλήματα φαίνονται
Πόσο τα δικά μας
στο μυαλό γιγαντώνονται

Εξισώσεις

Ζωή ίσον επίλυση
προβλημάτων ανάλυση και σύνθεση

Ζωή ίσον χαρά
μέχρι την επόμενη κατραπακιά

Ζωή ίσον ευτυχία
παζλ που του λείπουν κομμάτια

Ζωή ίσον υγεία
με φραπέ στην παραλία

Ζωή ίσον υπομονή
τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμα

Ζωή ίσον επιμονή
το κεφάλι μας στον τοίχο χτυπάμε

Ζωή ίσον αναμονή
για τη λύτρωση που ο θάνατος θα φέρει

Ζωή ίσον ελπίδα
ότι κάποιος τη θέση μας θα πάρει σύντομα

Κορόιδο

Κορόιδο ίσως πιάστηκα
κι έχασα δέκα χρόνια
κι έπειτα το κατάλαβα
κι έχασα δέκα ακόμα

Συμπέρασμα δεν έβγαλα
ο άνθρωπος τι είναι
κι ούτε πολύ κατέληξα
το σφάλμα τίνος είναι
(σκάσε λοιπόν και πίνε)

Ποιος είπε πως τους φόβους του
ξεπέρασε για πάντα
είναι εκεί και καρτερούν
να σου ριχτούν στα –άντα

Ποτέ οι ερινύες σου
δεν θα σ’ εγκαταλείψουν
θα ‘ναι εδώ να σε τσιγκλούν
γη κι ουρανός να εκλείψουν

Συμπέρασμα

Μόνοι μας φτιάχνουμε τους ωκεανούς
των βασάνων μας
για να ‘χουμε να κολυμπήσουμε
για να ‘χουμε να ωριμάσουμε
και καμιά φορά πνιγόμαστε
από τον ίδιο μας τον εμετό
θλιβεροί θύτες και θύματα
των θεωριών μας

Ω, ανδρείε ναυαγέ μην τα παρατάς
στη μέση του πελάγους
έχει στεργιές να ξεπροβάλουν
στον ορίζοντα της άγνοιάς σου
και νέες μεγαλύτερες περιπέτειες
που ‘τε φαντάζεσαι ότι θα σέ βρουν
κι ούτε χρειάζεται να γνωρίζεις
ενώ με τα κυματάκια της πισίνας σου
πλατσουρίζεις

Κι αν δειλιάσεις,
να ‘σαι έτοιμος να πληρώσεις το τίμημα
της ολιγοψυχίας σου

Πήρε καιρό

Μου πήρε καιρό να το καταλάβω
και το αναπάντεχο να προλάβω
μα δεν συμβαίνει μόνο σε μένα
πονάει κι εσένα, γιατί είναι ψέμα

Πήρε ζωή κι άφησε στάχτες
παπαγαλάκια είχε και κράχτες
πατήθηκαν σύνορα πέσαν οι φράχτες

Αδιάβαστοι πολλοί φύγαν γενναία
τα ζόμπι του συστήματος μείναν εδώ
δυστυχώς να μας κρατούν παρέα

Κουβάρι

Ποιος τυλίγει το κουβάρι
Ποιος θολώνει τα νερά
Ποιος (εκ)παιδεύει το κουτάβι
Ποιος μας ρίχνει στην (α)λησμονιά

Μες το σκοτάδι
παλεύω νάβρω
μια ‘κρη για την ανθρώπινη ψυχή
Αλλ’ είν’ γραμμένο
(καλά κρυμμένο) στο D.N.A
ό,τι παιδεύει,
ό,τι αγριεύει,
ό,τι εξυψώνει,
κι ό,τι πληγώνει
ό,τι αγιάζει
ό,τι κραυγάζει
ό,τι αξιώνει κι απαξιώνει τη ζωή

Τάμπουλα ράζα (κίτρινα βάζα)
Ποιος να πιστέψει (ανούσια σκέψη)
Έχει γονίδιο η τρέλα
Η αξιοπρέπεια, η ανδρεία δεν είν’ για όλους
(είναι γραμμένο να γλύψεις κώλους)

Η περηφάνεια κυλά στο αίμα
Η ελευθερία ζει στις καρδιές
Δεν θα τη βρεις (σε πλάνες αγκαλιές)

Η αρχοντιά ζητά αντάλλαγμα
(μια ζωή στο παρανάλωμα)
Πρέπει να το ‘χεις
για να περνάς τα βράδια
παρέα με τ’ αστέρια
μακριά απ’ των ανθρώπων τα σκοτάδια

Η πίστη θέλει κότσια
Ν’ αντέξεις, να εκτεθείς
(στη λογική να μην πνιγείς)
Σαλός για το λαό
Φρικιό, χτικιό για το Θεό

Δεν ξετυλίγει το κουβάρι
Δεν καθαρίζουν τα νερά
Θα μας πλανούν σαν το κουτάβι
Θα ζούμε στην αλησμονιά