Παρτίδα σκάκι

Μετά το δεύτερο χαστούκι,
καιρός ν’ ανοίξει το σεντούκι
ποιος παριστάνει τον προφήτη,
ποιος χαράζει νόμο σε νεφρίτη
ποιος απαντά σε άσματα επουράνια
ποιος αμολιέται και ξεπουλάει τα σπάνια

Ήρθε ο καιρός να κόψω τα φτερά σου
να βάλεις κάτω απ’ τα σκέλια την ουρά σου
να στείλω αδιάβαστο το μέντορά σου
να δω το αίμα να ξεπλένει τη χαρά σου

Χάιδεψες για πολύ καιρό τ’ αφτιά μου
θέριεψε η αμαρτία στην καρδιά μου
αγόρασες τα πάντα, μα όχι την ειρήνη
ο κόσμος σου χρειάζεται τη νιτρογλυκερίνη
η πασαρέλα στέναξε απ΄ την τόση βαζελίνη
αστροναύτης αν ήμουνα, θα ‘φτανα στη σελήνη
τώρα που μόνος ξέμεινες, ζητώ λίγο γαλήνη
περιφερόμενος ξανά στην απεραντοσύνη

Σε περιμένω να ‘ρθεις πίσω, απ’ το πουθενά
να τραγουδήσω, να χορέψεις πάνω στα καρφιά
να πας ν’ αράξεις λίγο, στ’ αναμμένα κάρβουνα
να κολυμπήσεις στ’ ανοιχτά,
να σκαρφαλώσεις στα βουνά

Να γεννηθείς και να πεθάνεις εφτά φορές
να ζήσεις σα φτωχός, να σε βρουν συμφορές
να αγαπήσεις και να μην αγαπηθείς
να χαραμίσεις τη ζωή σου και ν’ αδικηθείς
να ταλαιπωρηθείς,
πικρό χώμα ν’ αγγίξεις, σαν το τυρί να πήξεις
τη γεύση του μελιού να λησμονήσεις
του πέλα’ου η αρμύρα, να ‘ναι η δικιά σου μοίρα
της νύχτας το σκοτάδι, να κρύψει κάθε σου χάδι

Κάθε παρτίδα σκάκι ξερνά πολύ φαρμάκι
Στέρεψα από υπομονή, άνοιξα καταροσχολή
λόγια σκληρά ακούστηκαν, το μίσος λούστηκαν
φιμώθηκαν, τρελάθηκαν, πέταξαν μα δε χάθηκαν