Έμαθα πια

Μια δόση νοσταλγία
μια δόση κορεσμός
μια μικρή δόση επιτυχία
πάει, κοιμήθηκε ο αστός

Μα εγώ αστακός
ταμπουρωμένος και καπνισμένος
έτοιμος, για θυσία γεννημένος
περιπλανώμενη σκιά στον ύπνο σας
κάτι σαν βουητό στον ξύπνιο σας

Καίω τα καράβια μου στο λιμάνι
δεν θα γυρίσω πίσω μάνι μάνι
Πνίγω στο αίμα τη ντροπή μου
στον κόσμο κάνω βόλτα την ψυχή μου

Έμαθα πια,
πως τα χτυπήματα θα ‘ναι απανωτά
μες στη ζωή,
πρέπει να είσαι μαχητής και όπου βγει
με τη χαρά,
ξεπλένονται οι κατάρες κι η μιζέρια
με τον καιρό,
αυτό που φαίνεται βουνό χάνεται στο κενό

Δοξασμένες ψυχές
σε σκεβρωμένα κορμιά
Πέμπτη απ’ το τέλος σειρά
αλλά βλέπω καθαρά
το Πνεύμα που τα πάντα κυβερνά