Ο αυτόχειρας κι η γυναίκα του

Άσπρο πουκάμισο λέρωσες απόψε
αγκάλιασες το ψέμα σου νωρίς
το έρμο μαχαίρι σου πιάσε και κόψε
κει που ανδρώθηκες πια δεν χωρείς

Τα άδεια χέρια σου έπλυνες ίσως
για να ‘ρθει η Άνοιξη πήρες ρεπό
άφησες πίσω σου έχθρες και μίσος
τ’ άψυχο κουφάρι σου βγήκε στον αφρό

Ο πόνος σου πάγωσε μέσα στη νύχτα
ο μύθος θέριεψε ως την αυγή
τα ωραία στήθια σου λύσε και ρίχτα
σε κοινή θέαση δεν είν’ ντροπή

Αργά τ’ απόγεμα κίνησες να βρεις
δέντρο με τον παράνομο καρπό
σε περιπλάνηση φρόντισε νάβγεις
χωρίς ενδοιασμό δάγκωσε το λωτό