Μονόβολο

Μια ψυχή δε λέει να βγει και ζητάει αναβολή
περιμένει και προσμένει στο πηγάδι στη σιωπή
Πληγωμένη από τα πάθη, πεταμένη, τι προσμένει;
Κοροϊδεύει το μοιραίο και χορεύει στη βροχή
σαν τσιγγάνα αγναντεύει με τη σκέψη ταξιδεύει

Σε περίπατο σα βγεις μην ξεχάσεις να ουρλιάξεις
θέλει να 'χεις αρετή στο κενό για να πετάξεις
στο φινάλε κάθε πράξης, καρδιά μου, για να υποταχτείς,
θέλει να 'σαι ολιγαρκής, σίγουρα κι ονειρευτής,
μια γροθιά μια μαχαιριά, στ' αχαμνά της νέας τάξης

Μη μου τάξεις. Κοίτα μόνο να προστάξεις
τους αγγέλους να διατάξεις, μη διστάσεις μη ντραπείς
ας μην είσαι επιρρεπής, πολωμένος ζηλωτής
μα προπάντων κι εξαρχής κανόνισε μη ξεχαστείς
στο πηγάδι της ντροπής και χαθείς και κλάψεις

Τι ζητάει μια ψυχή στα σκουπίδια στην αναμονή;
Κούρνιαξε και περιμένει την λαμπρή ανατολή
ωιμέ, την αστραπή την θωρεί σαν αδερφή
τ' αγεράκι το νταντεύει την αλήθεια να της πει

Σιωπή και σιγαλιά
κάτου στην τρύπα τη βαθιά, άνθισε η κερασιά
τι θες να δεις και θα το δεις μες στην αλησμονιά