Ο πολιτισμός κι η ανθρωπότης

Ο πολιτισμός τα σπάει,
η ανθρωπότητα πονάει,
ο πολιτισμός στραβώνει
κι η ανθρωπότης το φυσάει και δεν κρυώνει

Α ρε να ‘χε η νύχτα τέλος
να πηγαίναμε βολτούλα την ανατολή
Να ‘χε ακυρωθεί το χρέος
που μας φόρτωσαν στην πλάτη άνομοι οχτροί

Ο πολιτισμός σουρώνει
Μαστουρών’, σηκώνει σκόνη
Λέει ψέματα, σπιλώνει
μέσα απ’ την Τιβί

Άιντε μες τα’ απακαΐδια
φύτρωσαν λευκά κρινάκια μετά τη βροχή
Πήγαν για νερό τα φίδια
κι άφησαν Θεό κι ανθρώπους ήσυχους για μια στιγμή

Ο πολιτισμός βρυχάται
δεν κοιμάται, συλλογάται ν’ αντεπιτεθεί
Ο πολιτισμός πεθαίνει
τα χαπάκια του παίρνει να εξτασιαστεί.

Ο πολιτισμός μας τρέχει
και μια Νέα Τάξη έχει για προοπτική
μα την τελευταία λέξη
μια ψυχή που ‘χει αντέξει ακόμα δεν την έχει πει.