Κληρονομιά

Τα πρόσωπα τους βυθισμένα στο γύρισμα του χρόνου
ανεξίτηλες γραφές στις μοίρας τις καταπακτές
σε οδηγούνε στο μοναχικό ταξίδι σου, στο όνειρο
σημάδια στο μονοπάτι που βάλθηκες να περπατήσεις

Τα λάθη τους δικό σου βάρος που δεν μπορείς να αφήσεις
με κώδικες κλειδωμένος, στο ίδιο σκοινί δεμένος
στης πορείας την αύρα, αφήνεσαι να γιατρευτείς
στις ξεχασμένες αποφάσεις κάτω από το δέντρο της γνώσης

Το μονοπάτι δεν δείχνει τα μυστικά του, σε γοητεύει
στο πρώτο φως της περιπλάνησης τα κουσούρια θ' αποκαλυφθούν
οι μέρες θα γίνουν κουρασμένες και άτολμες
θα φυτρώσει επιτακτικά η ανάγκη της αναγέννησης

Μέχρι τότε, περπάτα τη νύχτα σου,
ανίχνευσε τα αδιέξοδά σου, χτύπα στους τοίχους σου
θάψε τα όνειρά σου, κλάψτα κιόλας, μάταια ήταν, φθαρτά
ντιν νταν το καμπανάκι χτύπησε. Τέλος ματαιότητας.