Ουδέν νεώτερον

Τριγυρνάς σε μια πόλη παρατημένη στην τύχη της
στην επίθεση που δέχτηκε δεν αντέξαν τα τείχη της
μένουν εκεί στοιχειωμένα κουφάρια ενός άλλου καιρού
κάστρα βεβηλωμένα, του αέρα φαντάσματα, στοιχειά του νερού

Ξέρεις η πεταλούδα πάει στο λουλούδι κι αγνοεί την κοπριά
πρέπει να βλέπεις γύρω το ωραίο και να προσπερνάς τα στραβά
αποφάσισε λοιπόν
θα ζήσεις πίσω από τα κάγκελα, τόσο καλά
θα βλέπεις μόνο τηλεόραση, εκεί είναι όλα λαμπερά
αν θες πάλι να ‘σαι ξεχωριστός,
πρέπει να υποστείς την απομόνωση, την αποχή από τα κοινά
να πας να ζήσεις στα βουνά, παρέα με της γης τα ερπετά

Και ξαφνικά σιγή, το χέρι αρνείται να υπακούσει την διαταγή
άλλος θα το ‘λεγε ντροπή, εγώ το είπα εκ των έσω ανατροπή
το πνεύμα δεν έχει άλλο τρόπο να αμυνθεί
δε βρίσκει καμιά ρίμα ν’ απολογηθεί και πάνω της να κρεμαστεί

Απ’ έξω τα κοράκια περιμένουν, να ξεκινήσει η γιορτή
οσμίζονται την σήψη, ξέρουν η υπομονή θα ανταμειφθεί
ζούνε τη ζωούλα τους χωρίς αναστολές
ότι φάνε, ότι πιούνε κι ότι αντέξει ο καναπές

Μάταιο να γράφεις ποιήματα,
μας βομβαρδίζουν ες-εμ-ες μηνύματα
όλοι κυνηγούν σαν παλαβοί τα χρήματα
- πάμε μια βόλτα ως τα μνήματα; -
δαίμονες αλυχτούν μα δεν μπορούν έξω να βγουν
έρχονται στα όνειρα σου και τον τρόμο μαρτυρούν