Γλυκιά ζωή φθοράς

Κοιμάσαι, ξημερώνει κι είσαι ακόμα εδώ
για πόσο ακόμα η ψυχή θα ζει το χωρισμό
το λες κι όμως δεν το πιστεύεις – η ζωή είναι γλυκιά
γεμάτη αυταπάτες, αγκαλιές και παιδικά φιλιά

Κι έπειτα αρχίζει ο χρόνος παράλογα να καλπάζει
νυχτώνει πριν προφτάσεις, λες κι από κάπου αδειάζει
και χάνεται η ζωή, δεν είσαι πια παιδί
ούτε εδώ μπορείς να μείνεις, θα ‘θελες να προτείνεις
μια στάση γι ανεφοδιασμό, μα πού γιορτή μέσα στον χαμό

Ζωή φθοράς, τα όνειρα γίναν βραχνάς
δεν θα τον βρεις το θησαυρό,
και είναι πια το μυστικό κοινό
πόσο ν’ αντέξει μια ψυχή πριν εκραγεί
πόσο να ξοδευτεί πριν στο σκοτάδι σκορπιστεί
τόσο κοντά στο θάνατο το σώμα σου
τόσο μακριά η ενθύμηση του τέλους
απ’ τ’ απασχολημένο πτώμα σου

Καθημερνά, με μια γραβάτα γύρω απ’ το λαιμό,
σε πνίγει κι όμως χορεύεις στο ρυθμό
κι αυτό, δεν είναι δα το απολύτως φυσιολογικό
το τέλος πλησιάζει, αύριο θα ‘ναι εδώ
μα εσύ ξεχάστηκες στον παλαβό της κόλασης χορό
Μην αιφνιδιαστείς σαν σε βρει το μοιραίο
απροετοίμαστος θα φύγεις στο τυχαίο

Όλα περνούν και σβήνουν στο φινάλε, ποιητή παπαγάλε
όλα διαρκούν όσο μια βροχής στάλα, τα τρανά και τα μεγάλα
μπροστά στην αιωνιότητα μοιάζουν μικρά και τιποτένια
θα καούν όπως μια μπάλα αχυρένια
- μη μου χαλάς τη ζαχαρένια -
θυμήσου να δηλώσεις σχιζοφρένια