Περαστικός

Περαστικός απ' τη ζωή, θέλησα να 'μουνα η αφορμή
μιας επανάστασης, κάποιας λαμπρής θεατρικής παράστασης
ο Δον Κιχώτης πάνω στο άλογο που μάχεται με το παράλογο
η ακίδα στο μάτι της μεγάλης κοροϊδίας για τη νομή της εξουσίας
που τρέφει μα και τρέφεται από τον ύπνο της λαοκρατίας

Ο Γιούλης Καίσαρας τι έχει να πει στον άλλο κόσμο που κατοικεί;
ο Ναπολέων στάθηκε λέων πριν το σκοτάδι τον καταπιεί
ο Θόδωρος κι ο Αλέξανδρος, φιγούρες μακρινές,
κατακτημένοι ή κατακτητές, καβάλα στ'αλογά τους,
το έλεγε η καρδιά τους, τρομάρα στ' αχαμνά τους

Περαστικός απ' τη ζωή, κάτι μου λέει πως το παιχνίδι έχει χαθεί
ρωτάς αν την παλεύω, μέσα στα άχυρα τι χρόνια γυρεύω
πως τη φθορά αφήνω να με τρώει, μετρώ τις μέρες στο κομπολόι
ο τελευταίος σ' όλο το σόι, φύγαν οι δείκτες απ' το ρολόι

Μιας και ρωτάς

Μιας και ρωτάς...
τι 'ναι η ζωή;
ποιος την ρυθμίζει;
ποιος απ' τη συμφορά κερδίζει;
ποιος πίσω απ' τη σκηνή γρυλίζει;

Αν θες να μάθεις μπες βαθιά
μα δεν θα βρεις παρηγοριά
μόνο ύαινες και λύκους να σε περιμένουν
από τη νιότη σου θ' αρπάξουν μερίδιο
και θα σου δέσουν ένα βαρίδιο
να πας ακόμα πιο βαθιά,
κει που θα ψάχνεις τη λησμονιά
ένας ανθός που δεν έκανε καρπό
ένας παρείσακτος πεταμένος έξω αποδώ

Πες στην Πυθία να μασήσει
φύλλα ευκάλυπτου και την ουρά της να κουνήσει
απ' τον χρησμό που θα ξεράσει
χιλιάδες πρόβατα θα θυσιάσει
άμα ο βοσκός το δρόμο χάσει
ποιος τάχα το κοπάδι θα πάει να μάσει

Κληρονομιά

Τα πρόσωπα τους βυθισμένα στο γύρισμα του χρόνου
ανεξίτηλες γραφές στις μοίρας τις καταπακτές
σε οδηγούνε στο μοναχικό ταξίδι σου, στο όνειρο
σημάδια στο μονοπάτι που βάλθηκες να περπατήσεις

Τα λάθη τους δικό σου βάρος που δεν μπορείς να αφήσεις
με κώδικες κλειδωμένος, στο ίδιο σκοινί δεμένος
στης πορείας την αύρα, αφήνεσαι να γιατρευτείς
στις ξεχασμένες αποφάσεις κάτω από το δέντρο της γνώσης

Το μονοπάτι δεν δείχνει τα μυστικά του, σε γοητεύει
στο πρώτο φως της περιπλάνησης τα κουσούρια θ' αποκαλυφθούν
οι μέρες θα γίνουν κουρασμένες και άτολμες
θα φυτρώσει επιτακτικά η ανάγκη της αναγέννησης

Μέχρι τότε, περπάτα τη νύχτα σου,
ανίχνευσε τα αδιέξοδά σου, χτύπα στους τοίχους σου
θάψε τα όνειρά σου, κλάψτα κιόλας, μάταια ήταν, φθαρτά
ντιν νταν το καμπανάκι χτύπησε. Τέλος ματαιότητας.